ураган: 2016

Friday, December 9, 2016

Ξενόγλωσσες εκδόσεις του ΚΚΕ και του ΔΣΕ (1946-1949)

Με αφορμή την παρουσίαση του φωτογράφου Μανώλη Κασιμάτη στην εκδήλωση για το κινηματογραφικό συνεργείο και τους φωτογράφους του ΔΣΕ, σας παραθέτω εδώ μερικά από τα ξενόγλωσσα φωτογραφικά λευκώματα και βιβλία που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Αφού βρήκα στους ΚΛΕΦΤΕΣ (βλέπε ασκι), που μας τα αρπάξανε και τα μαγαρίσανε το από τις αρχές του '90, και τα ανέβασα εδώ σε μορφή pdf. Είναι κυρίως στα γαλλικά και ένα φωτογραφικό λεύκωμα στα αγγλικά για τα τρίχρονα του ΔΣΕ. Επίσης και το διήγημα που επανεκδόθηκε φέτος από τη Σύγχρονη Εποχή σε φωτογραφική ανατύπωση "Μουργκάνα". Δυστυχώς αρκετά από αυτά έχουν σημειώσεις πάνω τους...κάποιες είναι απλώς λάθη ορθογραφικά ή μεταφραστικά, άλλες πάλι είναι διαγραμμίσεις σε ότι τους πείραζε (Στάλιν, κλπ....) ή πολιτικά σχόλια...

Wednesday, December 7, 2016

[Μεταφρασμένο] Δελτίο Τύπου από το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΕΚΚΓ

Παραθέτω εδώ την πρώτη απόπειρά μου να μεταφράσω το δελτίο τύπου-πολιτική απόφαση από το ιδρυτικό συνέδριο του νέου αδελφού κόμματος στη Γαλλία. Είναι μια προσπάθεια να βοηθηθεί ο διάλογος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Το πρωτότυπο θα το βρείτε: http://www.pcrf-ic.fr/Le-Parti-Communiste-Revolutionnaire-de-France-est-ne

Για το περιεχόμενο του κειμένου δεν έχω καμία ευθύνη, σας καλώ να απευθυνθείτε στους συντρόφους του ΕΚΚΓ. Εγώ αναλαμβάνω κάθε ευθύνη όσο αφορά την απόδοση στα ελληνικά του κειμένου, παρακαλώ να μου επισημάνετε τυχόν λάθη ή διαφωνίες που έχετε!

Γεννήθηκε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας!

Στις 23 οχτώβρη 2016, κατά τις εργασίες ενός έκτακτου ιδρυτικού συνεδρίου, οι κομμουνιστές που συσπειρώνονται πίσω από την ομάδα της «Κομμουνιστικής Παρέμβασης» (Intervention Communiste), παλιό όργανο του Κομμουνιστικού Συντονισμού (Coordination Communiste) έπειτα του URCF, δημιούργησαν το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (ΕΚΚΓ). Αυτό το Κόμμα χαράσσει την πολιτική του στη βάση της υλιστικής και διαλεκτικής αντίληψης του κόσμου, τα διδάγματα του επιστημονικού κομμουνισμού και της εμπειρίας του Διεθνούς Επαναστατικού Εργατικού Κινήματος, το σύνολο που αποτελεί τον μαρξισμό-λενινισμό.

Σκοπός του είναι να συνεισφέρει σε αυτή τη βάση στη συγκέντρωση των κομμουνιστών της χώρας μας [Στμ: δηλαδή της Γαλλίας], σήμερα διασκορπισμένους, στην πάλη ενάντια των οπορτουνιστικών τάσεων που δυναμιτίζουν το προλεταριακό επαναστατικό κίνημα. Σε εκείνους που σκέφτονται ότι η δημιουργία ενός νέου Κόμματος χειροτερεύει τις διαιρέσεις, το Συνέδριο απάντησε ότι, όπως ο Λένιν επισήμανε σε πολλές περιστάσεις, δεν μπορούμε να λύσουμε το ζήτημα της ενότητας των επαναστατών παρά μόνο ξεκινώντας με τον εκ των προτέρων διαχωρισμό από ήδη υπάρχοντες θέσεις, διακινδυνεύοντας να επιδεινωθεί η ρήξη. Με την αποτυχία της ενοποίησης του Κόμματος των Επαναστατών-Κομμουνιστών, εμείς ερχόμαστε να δώσουμε μια πρακτική επιβεβαίωση με αυτή τη θέση αρχής.

Το Συνέδριο προετοιμάστηκε στη βάση κειμένων που προτάθηκαν από την διεύθυνση της «Κομμουνιστικής Παρέμβασης». Από μέρους των συντρόφων που αρνήθηκαν να διαγράψουν την κληρονομιά της URCF τον προηγούμενο μάη, μια συμφωνία σχεδόν ομόφωνη εκφράστηκε στο περιεχόμενό τους, αυτές εμπλουτίστηκαν με τις διορθώσεις που κατατέθηκαν στο Συνέδριο.

Μετά από μια πλούσια αντιπαράθεση πάνω στην εμπειρία που συγκεντρώθηκε τόσο κατά την προετοιμασία της ενοποίησης όσο και στην περίοδο που συμμετείχαμε στο Κόμμα Επαναστατών-Κομμουνιστών, το Συνέδριο θεώρησε ότι η αιτία της αποτυχίας βρισκόταν στην κυριαρχία οπορτουνιστικών ρευμάτων στο κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας, και πιο συγκεκριμένα, σε αυτή την περίπτωση, σε μια τάση πολλή δυνατή προς τον «οικονομισμό» που διαπερνά σε μεγάλο βαθμό τον κύκλο των συντρόφων στο Κόμμα Επαναστατών-Κομμουνιστών. Ο οικονομισμός είναι ένα ρεύμα που αναπτύσσεται, σε περιόδους πολιτικο-ιδεολογικών αντιδράσεων, στις προλεταριακές μάζες που παραιτούνται μέσα στην περιρρέουσα κοινωνική απαισιοδοξία και στην αποκαρδίωση, που θεωρεί όχι μόνο ότι δεν υπάρχουν άμεσες επαναστατικές προοπτικές, αλλά επίσης ότι το εργατικό κίνημα δεν είναι, λιγότερο ή περισσότερο προσωρινά, ικανό να διεξάγει άλλους αγώνες παρά μόνο για να αμυνθούν στην εργοδοτική επίθεση και για άμεσες διεκδικήσεις. Καθ’ εικόνα του αγγλικού συνδικαλισμού, του τρεϊντ-γιουνισμού, ο οικονομισμός δεν βλέπει τις προοπτικές παρά μόνο μέσα από την προώθηση αγώνων σε πολιτικό επίπεδο. Δεν καταλαβαίνει την σημασία να αναπτύξει την επαναστατική πολιτική συνείδηση στις λαϊκές μάζες μέσα σε όλες τις πολιτικές μάχες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών σε διεθνές επίπεδο, ξεκινώντας από τις διεκδικήσεις και τα ιδανικά τους. Καθώς και ότι αρνείται να σταθεί ξεκάθαρα υπέρ μιας ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ και το ΝΑΤΟ μέσα από μαζικούς δημοκρατικούς αγώνες για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Άρα η πρόκληση είναι η κατανόηση της αναγκαιότητας ότι μόνο μια σοσιαλιστική-κομμουνιστική επανάσταση είναι αυτή που θα επιτρέψει να ικανοποιηθούν [οι διεκδικήσεις και τα ιδανικά τους] πλήρως. Στη Γαλλία, αυτό το ρεύμα [ο οικονομισμός], ήταν πολύ ισχυρό μετά την συντριβή στο αίμα, από την αστική δημοκρατία, της Παρισινής Κομμούνας. Σήμερα, ενισχύεται από τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Αλλά έχει επίσης της ρίζες του σε εργατιστικές[1] τάσεις και στην υποτίμηση της θεωρίας για τη διεξαγωγή επαναστατικών ταξικών αγώνων, που επέτρεψε στην νίκη του ευρωκομμουνισμού, πριν σαράντα χρόνια στο 22^ο Συνέδριο του ΚΚΓ.

Με βάση αυτή την ανάλυση γεννήθηκε το Κόμμα, εμπνεόμενη από την 100ή επέτειο της Μεγάλης ρώσικης Επανάστασης του Οχτώβρη 1917, που θα γιορτάσουμε τον επόμενο χρόνο. Γιατί εκείνη έδειξε ότι απέναντι με μια γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από το να τελειώσουμε με την κυριαρχία της αστικής τάξης με την ανατροπή του κρατικού μηχανισμού της, της ταξικής δικτατορίας – με οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει -, και με την ανάδειξη, μέσα από τον επαναστατικό δρόμο, ενός νέου κρατικού μηχανισμού, που θα εκφράζει τα συμφέροντα της προλεταριακής τάξης (η διχτατορία του προλεταριάτου) και των σύμμαχων της μη-εκμεταλλευτικών λαϊκών στρωμάτων. Αυτό το νέο Κράτος είναι επιφορτισμένο με [Στμ: το καθήκον] της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και μεταποίησης μέσω της απαλλοτρίωση των καπιταλιστών και του κεντρικού σχεδιασμού της κοινωνικής ανάπτυξης. Σε αυτό το ιστορικό καθήκον είναι που απάντησε η σοσιαλιστική ανάπτυξη στην ΕΣΣΔ, παρ' όλη την ανάπτυξη και κυριαρχία του οπορτουνισμού που ξεκινώντας από το 20^όσυνέδριο του ΚΚΣΕ δημιούργησε τις συνθήκες για την νίκη της αντεπαναστατικής αναθεώρησης, και την επανόρθωση του καπιταλισμού.

Η συζήτηση ήρθε στο ρόλο του προλεταριάτου και της αναγκαιότητας για το ΕΚΚΓ να ριζώσει βαθιά μέσα στην εργατική τάξη, για να μετατραπεί από Κόμμα «για» την εργατική τάξη, σε Κόμμα « της » εργατικής τάξης. Αναλύοντας τους αγώνες ενάντια στο νόμο « Εργασίας » (γνωστό και ως νόμο Ελ Κομρί) και ότι αυτοί [Στμ: οι αγώνες] αποκάλυψαν τις δυνατότητες να αναγεννηθεί ένας ταξικός συνδικαλισμός αν η εργατική τάξη ξαναπροσεταιριστεί το Κόμμα της, το Συνέδριο προχώρησε σε μια μεγάλη ανταλλαγή απόψεων στο ζήτημα της μετανάστευσης και στο γυναικείο ζήτημα, δηλώνοντας την αργοπορία των κομμουνιστών ειδικά σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, ζήτημα κρίσιμο για την ενότητα της εργατικής τάξης, σήμερα πιο πολύ από ποτέ.

Σχετικά με το γυναικείο ζήτημα, οι σύνεδροι συμφώνησαν ότι μια σφοδρή ιδεολογική μάχη είναι αναγκαία για να πολεμήσουμε τον αστικό φεμινισμό που είναι ένα όπλο διαίρεσης του προλεταριάτου, αλλά καθώς και ένα όπλο ενάντια στις δημοκρατικές κατακτήσεις του παρελθόντος, για παράδειγμα όσο αφορά την ποσόστωση στις εκλογές, όπως και σε όλους τους οργανισμούς που εφαρμόζεται, με το πρόσχημα της ποσόστωσης, αντί να διευρύνονται οι κατευθύνσεις [Στμ: της ποσόστωσης], τις αποδυναμώνουν επιβάλλοντας στελέχη (άντρες ή γυναίκες) όχι ανάλογα με τις ικανότητές τους αλλά με βάση το « φύλο » τους. Σχετικά με το Κόμμα, μια ιδιαίτερη προσπάθεια για στρατολογία και πολιτική και θεωρητική εκπαίδευση αποφασίστηκε με στόχευση στις προλετάριες και τις λαϊκές μάζες, για να ξεπεραστεί αυτή η αργοπορία που διαπιστώθηκε. Με αφορμή την 8 μάη 2017, 100ή επέτειο από την ρώσικη Επανάσταση του φλεβάρη 1917, αποφασίστηκε να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την ενεργή συμμετοχή στην Διεθνή Μέρα των Εργαζόμενων Γυναικών, για να δείξουμε ότι η πάλη για την εκδήλωση των διεκδικήσεων των εργαζόμενων γυναικών είναι μια πάλη αδιαχώριστη με τις μάχες για την δημοκρατία και το σοσιαλισμό, όπως μαρτυρά το ρώσικο παράδειγμα.

Το Συνέδριο υιοθέτησε τα καταστατικά του Κόμματος, των οποίων το χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στηρίζονται (πάνω) στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, (πάνω) στις αρχές που συμφωνούνται ελεύθερα από τα μέλη του.

Το Συνέδριο χαιρέτησε θερμά τα μηνύματα που έλαβε από τα ακόλουθα αδελφά Κόμματα: Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, Κόμμα εργασίας Αυστρίας, Κόμμα Εργατών Κορέας (ΛΔΚ), Κομμουνιστικό Κόμμα Λαών της Ισπανίας, Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας, κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία), Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας – ΚΚΣΕ, Κομμουνιστικό Κόμμα (Τουρκία). Με τον ίδιο ενθουσιασμό που επιβεβαιώνει την θέληση να πάρει τη θέση του στην Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία προτάσεων σχετικά με την Ευρώπη και το συντονισμό των δραστηριοτήτων τους, ζήτημα που ήταν μία από τις αιτίες για τη ρήξη με τους συντρόφους στο Κόμμα Επαναστατών-Κομμουνιστών.

Τέλος, το Συνέδριο χειροκρότησε με ενθουσιασμό την παρέμβαση του εκπροσώπου των νεολαίων του Κόμματος, όπου [ο εκπρόσωπος] παρουσίασε με αισιοδοξία και μετριοφροσύνη τη δουλιά που έχει ήδη γίνει και τις προοπτικές που ανοίγονται για τη δημιουργία επαναστατικής κομμουνιστικής Νεολαίας Γαλλίας.

Το Συνέδριο εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος που στην πρώτη της συνεδρίαση εξέλεξε την εκτελεστική Επιτροπή και καθόρισε σαν Γενικό της Γραμματέα της, το σύντροφο Maurice Cukierman.

Το Συνέδριο απέτισε συγκινητικό φόρο τιμής στο σύντροφο Jean-Luc Sallé χωρίς τον οποίο αυτό το νέο πολιτικό βήμα δεν θα ήταν δυνατό, καθώς και στους συντρόφους Jean Sanitas και Pierre Martin που μας άφησαν αυτό το καλοκαίρι.
Το Συνέδριο τέλειωσε μέσα στα χειροκροτήματα των συνέδρων, αφού τραγούδησαν τη Διεθνή με υψωμένη γροθιά.

Παρίσι, 24 οχτώβρη 2016

[1] (Στμ) Εργατισμός: (1878) σύστημα που θεωρεί ότι μόνο οι εργάτες μπορούν να ηγηθούν σε ένα λαϊκό κίνημα.(cnrtl.fr)

Tuesday, November 29, 2016

Εκδηλωση στο Παρίσι για τα 70 χρόνια του ΔΣΕ

...το άστρο του Φιντέλ θα λαμπει για πάντα...

Όπως είχε πει λοιπόν κι ο ίδιος, μπορεί για όλους να έρχετε κάποια στιγμή η ώρα μας, αλλά
οι ιδέες των κουβανών Κομμουνιστών θα ζήσουν για πάντα!

Friday, November 18, 2016

Άγνωστα τραγούδια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας

Μια ξεχωριστή ηχογράφηση ετοίμασε η Πολιστική Επιτροπή του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ μπροστά στο 42ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - “ΟΔΗΓΗΤΗ”. Πρόκειται για αντάρτικα, ανέκδοτα στην πλειοψηφία τους, τραγούδια του ΔΣΕ. Τραγούδια που εμψύχωσαν, μαχητικοποίησαν, ύμνησαν τους αγώνες των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Είναι τραγούδια που βρέθηκαν σε εφημερίδες του ΔΣΕ, σε χειρόγραφα, πολλά από αυτά σώζονταν στο Αρχείο της ΚΕ, ενώ άλλα βρέθηκαν μετά από έρευνα χρόνων και συζήτηση με παλιούς αγωνιστές.

Τραγούδια που ηχογραφούνται για πρώτη φορά

Η ενορχήστρωση και ηχογράφηση των τραγουδιών αυτών είχε μια ιδιαίτερη δυσκολία, καθώς κάποια από αυτά δεν έχουν ηχογραφηθεί ποτέ ξανά. Η προηγούμενή τους εκτέλεση ήταν κυριολεκτικά στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι. Το γράψιμο της μουσικής βασίστηκε, τις περισσότερες φορές, σε κάποιες χειρόγραφες παρτιτούρες μαχητών και σε ηχογραφήσεις μαχητών του ΔΣΕ που τα τραγουδούσαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι τραγούδια όπως “Οι Σαμποτέρ”, που ήταν αφιερωμένο σε αυτό το επίλεκτο σώμα του ΔΣΕ, “Ένας αντάρτης πεθαίνει” ή το “Καρπενήσι”, γράφτηκαν από την αρχή νότα προς νότα, με μοναδικό υλικό κάποιες ηχογραφήσεις από μαχητές του ΔΣΕ. Σε κάποια άλλα, όπως το τραγούδι “Τα τουφέκια μας λαλούν”, υπήρχαν μόνο χειρόγραφες παρτιτούρες και έτσι η απουσία κάποιου ηχητικού αποσπάσματος έκανε δύσκολη την απόδοση του χαρακτήρα και του ύφους που είχαν, όταν αυτά πριν από 70 χρόνια οι μαχητές του ΔΣΕ τα τραγουδούσαν.

Γεννήθηκαν μέσα στις μεγάλες στιγμές τις τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ

Τα περισσότερα από αυτά είναι τραγούδια ανώνυμων δημιουργών. Βασίζονται σε σκοπούς γνωστών παραδοσιακών τραγουδιών ή σε μελωδίες του διεθνούς επαναστατικού κινήματος και γράφτηκαν από μαχητές του ΔΣΕ, μετά από μάχες, κατά την διάρκεια μεγάλων πεζοποριών, στα αναρρωτήρια από τους τραυματισμένους μαχητές. Είναι τραγούδια που ύμνησαν τις μάχες για την κατάληψη μεγάλων πόλεων, καπετάνιους και σώματα και περιοχές στρατηγικής σημασίας στις οποίες γράφτηκε η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Είναι στίχοι και μελωδίες ποτισμένες από τον ήχο του τιτάνιου αγώνα του.
«Τα οχυρά της Νάουσας / δεν υπάρχουν πια / τα μετέτρεψαν οι αντάρτες / σε ερείπια...» είναι οι πρώτοι στίχοι από το ομώνυμο τραγούδι (“Τα οχυρά της Νάουσας”) που γράφτηκε με αφορμή τη νικηφόρα μάχη στη Νάουσα, που έδωσε η 10η Μεραρχία του ΔΣΕ με Διοικητή τον Υποστράτηγο Νίκο Θεοχαρόπουλο (Σκοτίδα) και Πολιτικό Επίτροπο τον Νίκο Μπελογιάννη, συνολικής δύναμης 2.438 μαχητών, το Γενάρη του ‘49. “Το Καρπενήσι” είναι ένα τραγούδι που έφερε στα χείλη χιλιάδων αγωνιστών μια άλλη μεγάλη επιτυχία του ένοπλου αγώνα: την κατάληψη του Καρπενησιού, τα χαράματα της 21ης Ιανουαρίου του 1949. Διοικητές αυτής της νικηφόρας μάχης ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης (καπετάν Γιώτης) στη 1η Μεραρχία Θεσσαλίας και ο Γιάννης Αλεξάνδρου (καπετάν Διαμαντής) στη 2η Μεραρχία Στερεάς Ελλάδας. «Το Καρπενήσι έπεσε και ο λαός γιορτάζει. / Ο Γιώτης με το Διαμαντή μ’ όλα τα παληκάρια / σαρώνουνε το φασισμό και πιάσαν τους προδότες...». Αυτό το τραγούδι το πρωτοτραγούδησαν 18 γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ από το Καρπενήσι, κατά την διάρκεια της μακράς πεζοπορίας τους, 26 ημερών, για να δώσουν το “παρών” σε συνδιάσκεψη στο Βίτσι
Άλλα τραγούδια όπως ο “Αυγερινός”, “Το τραγούδι των σαμποτέρ”, “Του Γράμμου ανάψαν οι κορφές” είναι τραγούδια που αποτύπωσαν με τους στίχους και τις μελωδίες τους την καταξίωση στην συνείδηση του λαού των καπετάνιων και των σωμάτων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Το τραγούδι “Αυγερινός”, το οποίο τραγουδιέται μέχρι και τις μέρες μας, ανάλογα με την περιοχή, απευθυνόταν σε διαφορετικούς διοικητές του ΔΣΕ. Πρωτοτραγουδήθηκε προς τιμήν του, του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Αρη Βελουχιώτη. Στη συγκεκριμένη εκτέλεση απευθύνεται στο Γιάννη Παπαδόπουλο (Αυγερινό) από το Αμμοχώρι Φλώρινας.

Ένα ιδιαίτερο τραγούδι είναι “Το τραγούδι της συναδέλφωσης” που τραγουδιόταν στον σκοπό του εμβατηρίου “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” και γράφτηκε για να κάμψει το ηθικό των αντιπάλων, να τους καλέσει να παραδώσουν τα όπλα. Το 1948 ο ραδιοφωνικός σταθμός “Ελεύθερη Ελλάδα” αναφέρει ότι το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε από τους μαχητές της 107ης ταξιαρχίας του ΔΣΕ και είχε αποδέκτες τους στρατιώτες του αστικού στρατού. Οι μαχητές του ΔΣΕ από τις φλόγες της μάχης με τηλεβόα καλούσαν τα “αδέρφια τους φαντάρους” να ενωθούν μαζί τους για να οικοδομήσουν από κοινού μια νέα, ελεύθερη, ειρηνική Ελλάδα.

Πηγή: efestival.kne.gr

Από το χειμώνα το συγκρότημα της ΚΝΕ και άλλοι μουσικοί, μέλη του Κόμματος και φίλοι της Οργάνωσης, δουλεύουν πάνω σε αυτή την παραγωγή. Είδαν βίντεο, άκουσαν ηχητικά ντοκουμέντα με παλιούς μαχητές να τα τραγουδούν, συζήτησαν για τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, παιδεύτηκαν για το πώς θα καταφέρουν να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο και με τον αντίστοιχο σεβασμό αυτά τα τραγούδια...

Το cd περιλαμβάνει τα παρακάτω τραγούδια:
«Βροντάει ο Όλυμπος και πάλι»

«Για σε πατρίδα μας Ελλάδα»

«Ο Δημήτρης ο λεβέντης»

«Τα τουφέκια μας λαλούνε»

«Καρπενήσι»

«Ένας αντάρτης πεθαίνει»

«Το τραγούδι των Σαμποτέρ»

«Αυγερινός»

«Το τραγούδι της συναδέλφωσης»

«Του Γράμμου ανάψαν οι κορφές»

«Τα οχυρά της Νάουσας».

Μια ξεχωριστή παραγωγή της ΚΝΕ μπροστά στα 70 χρόνια του ΔΣΕ

Το cd συνοδεύεται και από ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι, όπου υπάρχουν οι στίχοι των τραγουδιών, αλλά και στοιχεία που αναδεικνύουν άγνωστες πλευρές των τραγουδιών, για το πώς γράφτηκαν, πώς και πότε πρωτοτραγουδήθηκαν...

Στον πρόλογο, η Επιτροπή Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ σημειώνει τα εξής:

«70 χρόνια Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος.

70 χρόνια από τον ηρωικό, δίκαιο και μεγαλειώδη τρίχρονο αγώνα του.

Τιμώντας τους μαχητές και τις μαχήτριες, εμπνεόμενοι από τον ηρωικό αγώνα τους παρουσιάζουμε τη μουσική των μαχών του ΔΣΕ. Η ηχογράφηση αυτή, που γίνεται στην πορεία του εορτασμού των 100χρονων του ΚΚΕ και των 50χρονων της ΚΝΕ, αποτελείται από τραγούδια που ύμνησαν τους αγώνες, που εμψύχωσαν τους μαχητές, που καταξίωσαν στη συνείδηση του λαού το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Τραγούδια που βρέθηκαν σε εφημερίδες του ΔΣΕ, σε χειρόγραφες παρτιτούρες μαχητών, γραμμένα κυριολεκτικά μέσα στον ήχο των όπλων του ΔΣΕ, πολλά από αυτά σώζονταν στο Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ άλλα βρέθηκαν μετά από έρευνα χρόνων και συζήτηση με παλιούς αγωνιστές.

Η ενορχήστρωση και ηχογράφηση των τραγουδιών αυτών είχε μια ιδιαίτερη δυσκολία καθώς κάποια από αυτά δεν έχουν ηχογραφηθεί ποτέ ξανά. Η προηγούμενή τους εκτέλεση ήταν κυριολεκτικά στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι. Το γράψιμο της μουσικής βασίστηκε, τις περισσότερες φορές, σε κάποιες χειρόγραφες παρτιτούρες και ηχογραφήσεις μαχητών του ΔΣΕ που τα τραγουδούσαν. Χαρακτηριστικό είναι ότι τραγούδια όπως "Οι Σαμποτέρ", που ήταν αφιερωμένο σε αυτό το επίλεκτο σώμα του ΔΣΕ, "Ένας αντάρτης πεθαίνει" ή το "Καρπενήσι", γράφτηκαν από την αρχή, νότα προς νότα, με μοναδικό υλικό κάποιες ηχογραφήσεις από μαχητές του ΔΣΕ. Σε κάποια άλλα όπως το τραγούδι "Τα τουφέκια μας λαλούν" υπήρχαν χειρόγραφες παρτιτούρες μόνο και έτσι η απουσία κάποιου ηχητικού αποσπάσματος έκανε δύσκολη την απόδοση του χαρακτήρα και του ύφους που είχαν, όταν αυτά τραγουδιούνταν πριν από 70 χρόνια στις μονάδες του ΔΣΕ.

Συντελεστές

Έρευνα - Συγκέντρωση τραγουδιών: Γιώργος Ζελελίδης, μέλος της ΤΕ Λειβαδειάς του ΚΚΕ και της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.
Συμμετέχουν οι μουσικοί: Παύλος Παπαναστασάτος (βιολί), Χρήστος Γκόντζος (βιόλα), Πάνος Καπογιάννης (κοντραμπάσο), Στέφανος Χατζηαναγνώστου (φλάουτο), Γιάννης Καραλιάς (κλαρινέτο / κλαρίνο), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο), Νίκος Σαρρής (τρομπέτα), Γιώργος Καλτσούνης (τρομπέτα), Μιχάλης Μιχαηλίδης (τρομπόνι), Άγης Παπαπαναγιώτου (ηλεκτρικό μπάσο), Δημήτρης Καραχρήστος (κρουστά), Περικλής Μαλακατές (κιθάρα), Λευτέρης Κουάντας (κιθάρα), Ματούλα Φιοράτου (μαντολίνο), Δημήτρης Ανδρονιάδης (πιάνο, ακορντεόν), Αλέξανδρος Καμπουράκης (ακορντεόν), Χάρης Λιβάνιος (μπουζούκι), Απόστολος Μωραΐτης (ούτι), Αθηνά Κουκή (κανονάκι).
Τραγουδούν: Δημήτρης Βουτσάς, Πολυξένη Καράκογλου, Θοδωρής Καρέλλας, Λευτέρης Κουάντας, Περικλής Μαλακατές, Θοδωρής Στούγιος, Αμέρισσα Φτούλη.
Ενορχήστρωση: Δημήτρης Ανδρονιάδης, Χάρης Λιβάνιος, Στέφανος Χατζηαναγνώστου.
Ηχοληψία, μίξεις, mastering: Γιάννης Μπαλλούς.
Η ηχογράφηση των τραγουδιών έγινε στο στούντιο του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ.

Πηγή: 902.gr

Wednesday, November 16, 2016

«Χείμαρροι γινήκαμε για μια νέα ζωή» - Δίσκος με επανεκτελέσεις τραγουδιών από τις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ

«Χείμαρροι γινήκαμε για μια νέα ζωή».
Αυτός είναι ο τίτλος του δίσκου με επανεκτελέσεις και διασκευές τραγουδιών που γράφτηκαν στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ και τραγουδήθηκαν από τη Γυναικεία Χορωδία των φυλακών Αβέρωφ.

Ο δίσκος είναι μια παραγωγή του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στο πλαίσιο του 41ου Φεστιβάλ και αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτές που αποτελούν ως σήμερα πηγή έμπνευσης, αφού για την ανάσταση του λαού όλα τα έδωσαν, κάθε στιγμή.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιο στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ και πρόκειται για την πρώτη παραγωγή που γίνεται εκεί.
Τα τραγούδια μιλούν για τις δύσκολες στιγμές που έζησαν, τον πόνο για το χαμό των εκτελεσμένων συντροφισσών, την επιμονή τους να μην υποκύψουν στα βασανιστήρια, τη λαχτάρα τους για ζωή. Τα τραγούδια τους αποτελούν ντοκουμέντο μνήμης, συντροφικότητας και περηφάνιας, ύμνο στη ζωή και στον αγώνα, δίδαγμα αξιοπρέπειας απέναντι στις πιο δύσκολες συνθήκες. Κάθε ένα έχει τη δική του μοναδική ιστορία.
Οι πολιτικές κρατούμενες στις Φυλακές Αβέρωφ ανέπτυξαν μια πλούσιαδραστηριότητα, μέρος της οποίας αποτελούσε και η χορωδία. Η φυλάκισή τους, η καταδίκη τους σε ισόβια, ακόμα και σε θάνατο, δεν τους στέρησε τη θέληση, το κουράγιο να οργανώσουν τη ζωή τους και τον αγώνα τους στη νέα πραγματικότητα - πίσω από τα κάγκελα.

Πηγή: efestival.kne.gr

Το τραγούδι των μελλοθάνατων

Μακρία απ' τον ελεύθερο αέρα

Οι γιαγιές μαθαίνουν γράμματα

Κάλαντα Χριστουγέννων

Κάλαντα Πρωτοχρονιάς

Χορός του Ζαλόγγου

Γυρισμός απ' την Πάτρα

Τα τραγούδια που φιλοξενούνται σε αυτό το CD, στην αρχική τους μορφή δημιουργήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τη χορωδία των πολιτικών κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ.

Οι φυλακές Αβέρωφ βρίσκονταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα. Κατά τις δεκαετίες 1940-1950 αποτέλεσαν την «καταματωμένη βιτρίνα» του αστικού κράτους, μια «σύγχρονη Βαστίλλη» όπως χαρακτήρισαν οι ίδιες οι κρατούμενες τη φυλακή σε υπόμνημα που έστειλαν στον ΟΗΕ το 1950.

Στα 1947-1954 από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ πέρασαν περίπου 1200 κομμουνίστριες και άλλες αγωνίστριες και περίπου 100 μικρά παιδιά. Εκατοντάδες οδηγήθηκαν από εκεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Βασανιστήρια, βιασμοί, και κάθε είδους κτηνωδίες επιστρατεύτηκαν από το αστικό κράτος για να λυγίσουν το αγωνιστικό τους φρόνημα, χωρίς επιτυχία, ενώ τα παιδιά των κρατουμένων δεν είχαν ούτε καν το δικαίωμα διατροφής.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πίσω από τα κάγκελα, οι φυλακισμένες οργανώνουν τη ζωή τους και τον αγώνα τους στις νέες συνθήκες. Η χορωδία αποτελεί ένα μέρος αυτής της δραστηριότητας. Τα τραγούδια τους αποτελούν ντοκουμέντο μνήμης, συντροφικότητας και περηφάνιας, ύμνο στη ζωή και στον αγώνα, δίδαγμα αξιοπρέπειας απέναντι στις πιο δύσκολες συνθήκες. Κάθε ένα έχει τη δική του μοναδική ιστορία. Τα τραγούδια αυτά, βασισμένα σε σκοπούς της εποχής ή παλιότερους, ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά από τμήμα της χορωδίας το 1977, όμως λογοκρίθηκαν αφού «αναμόχλευαν το παρελθόν». Το 2005 ο «Ριζοσπάστης» πρόσφερε στους αναγνώστες του το ηχητικό αυτό ντοκουμέντο με τον τίτλο «Τραγούδι πίσω από τα κάγκελα».

Η παραγωγή αυτή του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ αποτελείται από επανεκτελέσεις των αρχικών τραγουδιών. Εντάσσεται στις εκδηλώσεις του 41ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, ενώ πρόκειται για την πρώτη ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ, από ομάδα μουσικών και τραγουδιστών της ΚΝΕ. Αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτές που αποτελούν ως σήμερα πηγή έμπνευσης αφού «για την ανάσταση του λαού όλα τα έδωσαν, κάθε στιγμή».

Μουσικοί
Δημήτρης Ανδρονιάδης-Ακορντεόν/ Εύη Δασούλα-Κλασική κιθάρα/ Δημήτρης Καραχρήστος-Κρουστά/ Χάρης Λιβάνιος-Μαντολίνο, Ακουστική Κιθάρα/ Νίκος Πανάς-Βιολι/ Βασίλης Παρασκευόπουλος-Κλαρινέτο/ Στέφανος Χατζηαναγνώστου-Φλάουτο

Χορωδία
Αννα Αναστασοπούλου/ Πολυξένη Καράκογλου/ Μαριλίζα Λούντζη/ Τάνια Παπαναστασάτου

Ενορχηστρώσεις
Δημήτρης Ανδρονιάδης/ Χάρης Λιβάνιος/ Στέφανος Χατζηαναγνώστου

Ηχοληψία
Γιάννης Μπαλλούς

Μίξη-Mastering
Βασίλης Μητρόπουλος

Το εικαστικό έργο του εξωφύλλου είναι σκίτσο κρατούμενης στις φυλακές Αβέρωφ.

Η ηχογράφηση έγινε στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ.

Πηγή: Κονσερβοκούτι

Επιθετικά

"Αλλά η πραγματικότητα έχει ανάγκη από επίθεση τώρα." - Κατερίνα Τέντα – Λατίφη (Μαχήτρια του ΔΣΕ)

Ναι είναι ανάγκη φίλοι και συναγωνιστές να πάμε πιο επιθετικά σε ζητήματα όπως ο φασισμός, ο ρατσισμός, η προετοιμασία πολέμου... Να μην αφήνουμε τον φασίστα σε χλωρό κλαρί, στη γειτονιά, στο σχολείο, μέσα στο λεωφορείο, τον ηλεκτρικό, στη δουλιά, στο δρόμο. όπου βγάζει το σιχαμερό του δηλητήριο, να πατάμε και να λιώνουμε το το κεφάλι του φιδιού όπου ξεπροβάλει.

Να μην αφήνουμε νατοϊκό ή άλλο παρατρεχάμενο, φρεγάτα, ελικοπτεροφόρο, drone ή ότι άλλο στείλουν, να τολμά να πετά, να περνά ή να κατσικώνεται στη χώρα μας, γιατί μαζί του σέρνει τον πόλεμο όπως σέρνει ο Χάρος το απαίσιο δρεπάνι του...

Από το μετερίζι που μας έδωσε η Ιστορία, αυτή τη γωνιά που λέγεται Ελλάδα, να βάλουμε το χεράκι μας να ξεθεμελιώνεται η αιματοβαμμένη θλιβερή* τούτη σύναξη.

*("πρώτο πυρηνικό πλήγμα")

Tuesday, November 15, 2016

Α - ΝΕ - ΠΙ - ΘΥ - ΜΗ - ΤΟΙ

Ανεπιθύμητος ο Πρόεδρος των ΕΠΑ.
Ανεπιθύμητες οι νατοϊκές βάσεις.
Ανεπιθύμητοι οι αμερικάνικοι στρατιώτες, στρατηγοί, και λοιποί μακελάρηδες των λαών.
Ανεπιθύμητη η αμερικάνικη πρεσβεία και οι πρέσβεις, οι επιτετραμμένοι της και οι βρωμοδουλιές τους.
Ανεπιθύμητα τα πλοία του πολέμου από το Αιγαίο.

Να ξεκουμπιστούν να φύγουν μαζί με όλη τη λέρα που σπέρνουν, χούντες, πράκτορες, τραμπούκους να πάρουν μαζί τους και τους άλλους εγκληματίες χρυσαυγίτες.

Προσθήκη: Γιατί δύο είναι τα νέα, πιο πολλά υποσχόμενα - απειλητικά υποσχόμενα, καλύτερα θα έλεγα- ζιζάνια για το λαό της Ελλάδας ο ΠΟΛΕΜΟΣ και ο ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ.

Sunday, November 13, 2016

Αμερικανικες εξαγωγές...Exportations des états-unis

Πρώτη πράξη - Acte 1	Δεύτερη πράξη - Acte 2

Οι αμερικάνικες κυβερνήσεις έκαναν εξαγωγή.."δημοκρατίας" σε άλλες χώρες. Τώρα θα κάνουν και εξαγωγή ρατσισμού, μισογυνισμού, ξενοφοβίας...

"Il y a là une contagion qui nous menace. Personne de nous ne peut admettre que les haines de races, les haines de religions, la méfiance et l'envie à l'égard des étrangers ne nous regardent pas. Ce sont aussi des maladies contagieuses."

Υπάρχει εδώ μια κολλητική νόσος, μία πανούκλα που μας απειλεί. Κανένας από μας δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι τα μίση των φυλών, των θρησκειών, η δυστυχία και ο φθόνος των ξένων δε μας αφορά. Όλα αυτά είναι αρρώστιες κολλητικές.

Γραμμένο το 1898 από τον Bjørnstjerne Bjørnson, εθνικό ποιητή της Νορβηγίας, σε μια επιστολή του στον Εμίλ Ζολά, μοιάζει να γράφτηκε για το σήμερα.

Ήδη στην Γαλλία συζητούν την πιθανότητα μιας νίκης παρόμοιας του Τραμπ στις επόμενες προεδρικές σε λίγους μήνες με την Λεπέν ως πιο "κατάλληλη" για να συζητάει με το νέο πλανητάρχη...

Thursday, October 27, 2016

...η παράνοια

Το μυαλό μου απόψε πάει να σπάσει...αρχιζω πάλι να σκέφτομαι αν εγώ είμαι εγώ, αν όσα βλέπω είναι αλήθεια, αν έχουν ήδη συμβέι... αν τα φαντάζομαι...αν υπάρχω μόνο στο μυαλό μου όπως και ότι βλέπω...

Ξέρετε ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάνει οποιαδήποτε είδος ουσίας...αλλά νομίζω ότι το ναρκωτικό μου στη φυγή είναι οι ταινίες...κάθε φορά που βλέπω μία χάνομαι στον κόσμο τους. είναι μια άτακτη φυγή από μια καθημερινότητα που δεν μπορώ και δεν είμαι χαρούμενος.

νιώθω μηδαμινός κάθε φορά που σκέφτομαι ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνά με φέρνει πιο κοντά στη λήθη και όχι πιο κοντά σε ένα τρόπο ζωής που θα με κάνει ευτυχισμένο...αρκετές φορές στο παρελθόν, αυτό ήταν (και είναι) που μου έδινε/δίνει ώθηση για να παλέυω για μια άλλη κοινωνία, γι ένα κόσμο πιο φωτεινό και χαρούμενο...απαλλαγμένο από τα μίση και τη βία του παλιού και γεμάτο τη ζωντάνια του νέου και όμορφου..

πολλες φορές έβαλα στον εαυτό μου το ερώτημα "ποιος είναι αυτός ο τρόπος ζωής;" "πως θα ήθελα να ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου;"...αυτό όμως δυστυχώς δεν είναι κάτι στατικό είναι κατί που αλλάζει κάθε μέρα...από το να αλλάζω τον κόσμο παλέυοντας κρυφά, με αφοσίωση και προσήλωση όπως ο κίμπλι, ο στίρλιτς ή ο αλεχάντρο (που αυτολογοκρίνεται μέχρι και στα τραγούδια που μουρμουρίζει στο μπάνιο) μέχρι το να είμαι μόνος πάνω σε ένα καταμαράν για πάντα να οργώνω τις θάλασσες όπως στον "Υδάτινο κόσμο", όπως το θρυλικό Manureva, να μένω μόνος και ήρεμος σε κάποιο μακρινό νησί,σε μια αμμουδένια παραλία και να κάνω surfing κάθε μέρα μέχρι να πεθάνω.μέχρι να παλέυω σε μάχες πληκτρολογίων για να κρύψω τα ίχνη μου σε σέρβερ, σε ένα παιχνίδι γάτας με ποντίκι με τον εχθρό...ή απλά να κάνω μια δουλιά ρουτίνας που με ενθουσιάζει δουλεύοντας σε ένα "κουτί"... αλλά το αίσθημα του χρόνου που χάνεται και περνά ξανάρχεται...είμαι εγώ αυτός που βλέπει αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή και αν όντως υπάρχει-υπάρχω

..σκέψεις ενός ανεμοδαρμένου μυαλού